ZICHTBAARHEID

Heel herkenbaar! In mij zit eigenlijk een verlegen meisje.
Wanneer ik terugblik naar de basisschoolperiode denk ik aan spreekbeurten en jarig zijn.
Mijn verjaardag op 24 augustus viel vaak rond de eerste week naar school. En daar stond ik dan op een stoel om toegezongen te worden. Voor mij geen feestje, ik kon wel door de grond zakken zo in het middelpunt van belangstelling.
Spreekbeurten… ik zou niet meer weten waar ik ze over heb gehouden, ik denk dat ik ze heb afgeraffeld om daarna zo snel mogelijk te vergeten.

Toen ik ging werken als schoonheidsspecialiste was de agenda zo gevuld, voornamelijk door persoonlijk contact, een op een, daar draaide ik mijn hand niet voor om. Totdat ik na jaren gewerkt te hebben in de beautybranche een soort van ‘vreemdging’. Ik stapte over naar de projectontwikkeling.
Een wereld van bouwkundigen die daar veel meer verstand van hadden dan ik. Tijdens crewbriefings had ik misschien best goede ideeën, maar ondanks mijn intussen gevolgde studie bouwkunde piekerde ik er niet over mijn vinger op te steken, gewoon uit onzekerheid. Ik voelde me weer dat onzekere schoolmeisje.

Toen ik de kans kreeg om terug te keren in de beautybranche heb ik die met beide handen aangepakt. En dit betekende coaching, trainingen en workshops geven. Oh oh… kan ik dat wel, of erger, durf ik dat wel? De allereerste workshops, ik zal het nooit meer vergeten. Met knikkende knieën. Maar door doen, doen en nog eens doen leverde het mij niet alleen in korte tijd een trouw klantenbestand, al snel bleek het de beste persoonlijke ontwikkelingscursus die ik me kon bedenken.

De workshops werden steeds groter, de trainingen steeds professioneler. En het was leuk! Vanuit producttrainingen ontstonden de Partners in Crème-masterclasses. Een eigen bedrijf. En dat betekent dat je zelf voor de marketing moet zorgen.

Ondertussen leven we in de tijd van social media. Een tijd waarin slechts een foto en tekst op Facebook niet meer voldoende is. Een tijd waarin we van alles moeten, en vooral zaken moeten die buiten onze comfortzone liggen. Dus video, vloggen, live stories, presenteren enzovoorts.
Maar ik had geen keuze. Het was zwemmen of verzuipen. Ik ging zwemmen, maar wilde me niet meer dat jarige ongelukkige meisje op die stoel voelen.
Dus wederom was het een kwestie van doen. En leren. Want waarom is een Facebook live nu enger dan je verhaal vertellen wanneer je voor een groep staat?
Zichtbaarheid, we kunnen er niet meer om heen. Je kunt nog zo’n mooie missie hebben, maar wanneer je het niet zichtbaar maakt zal niemand het weten.

Had ik op de basisschool maar geweten dat ik anderen nu inspireer hoe zichtbaar te worden. En dat ik op mijn verjaardag bij wijze van spreken nog steeds op een stoel voor de klas sta, maar nu gefeliciteerd wordt door honderden fans op social media!