Blij met vaseline!

Als kind heb ik nogal wat nare ervaringen met tandartsen gehad. De allereerste was een enorme beul. Als je al “au” dacht, riep hij al “Stel je niet zo aan”. Ik zie en hoor het hem nog zeggen. Ik ben gewoon niet meer gegaan, maar ja, toen kwam ik jaren later bij een andere tandarts en had ik natuurlijk gaatjes. Je raadt niet wat ik toen deed; ik ben gewoon na de verdovingen weggelopen. Ik verzin het niet, ik vond dit namelijk al zó heftig, wat zou de verdere behandeling inhouden? Met als gevolg dat ik de volgende dag terug moest en het hele rijtje verdovingen nog eens kreeg, inclusief het werk wat daarna kwam.

Ik ben inmiddels volwassen wanneer ik besluit in verband met de allergieën die ik had al het amalgaan uit mijn kiezen te verwijderen. Per kant werden de vullingen uitgeboord en vervangen door mooie witte. Maar ik bleef pijn houden en niet zo’n beetje ook. “Dat hoort erbij” werd me gezegd. In mijn hoofd gonsde wederom “stel je niet zo aan”.

Omdat we meteen op vakantie gingen kreeg ik zware pijnstillers mee. De pijn was niet te harden evenals de maagbloedingen die ik ervan kreeg. Na de week vakantie mocht ik van de assistente pas drie dagen later komen, want zo erg kon het toch niet zijn, “stel je niet zo aan”. Toch bleken er bij twee kiezen ontstekingen te zitten en waren wortelkanaalbehandelingen noodzakelijk.

Ik ben inmiddels verhuisd en heb ik een afspraak bij mijn nieuwe tandarts voor een kroon. Met een mond vol afzuiging en de verdoving werd de oude vulling verwijderd.

“Heb je pijn?” vroeg de tandarts ineens. Ik schudde van niet. “Echt niet?” zei ze na een minuut weer. Ik gaf aan niets te voelen, maar dat ik wellicht moeilijk keek omdat ik zo’n onaangenaam gevoel had aan mijn lippen. In verband met corona moeten het raam, de kamerdeur en buitendeur openstaan. Het tochtte dus enorm en dan al die apparatuur in mijn mond in combinatie met de handschoen van de tandarts… verschrikkelijk. Ga maar eens buiten staan met je mond open. Verschrikkelijk, maar wat ik dacht was: “Stel je niet aan, Aletta”.

En toen gebeurde het, voor ik het besefte werd er een wattenstaafje met vaseline langs mijn lippen gehaald. Door de tandarts! Nou zeg, dat had ik niet zien aankomen. Fantastisch? Niet alleen de vervelende droge lippen waren verdwenen, maar ook mijn ‘tandarts-stel-je-niet-zo-aan-Aletta-trauma’ verdween als sneeuw voor de zon.

Dit is inleven in je klant. Dit is wat we in marketingtermen zouden benoemen als: overdeliver. Doe iets wat de klant niet ziet aankomen, niet verwacht of wat niet is inbegrepen bij de behandeling. Het zijn de kleine dingen.

Mijn kennis over paraffinum liquidum en minerale olie heb ik wijselijk voor me gehouden. Ik moet me niet zo aanstellen, dat begrijp je ;-).