Dream on!

Vol verwachting neem ik plaats in de wachtruimte, een houten stoel bij een klein tafeltje wat bezaaid ligt met allerlei flyers. Belangstellend kijk ik rond. Er hangen platen aan de wand met veelbelovende foto’s.

De deur zwaait open en een spontane specialiste heet me welkom en wijst me waar ik mijn schoenen en bovenkleding mag uittrekken. Prutsend aan mijn veters zie ik tussen mijn wimpers door dat ze een zijden bloem van de behandelstoel haalt en vervolgens neem ik plaats op de stoel.

De specialist informeert naar mijn wensen en allergieën en of ik al vaker een salon heb bezocht. Ik wil de huidverbetering zoals op de foto’s dus gaat de stoel naar achteren en kan ik heerlijk genieten. Althans, tijdens de massage, want verder kwebbelt ze er rustig op los en gebruikt termen van waar ik nog nooit heb gehoord. Terwijl ik mijn best doe het te volgen voel ik mijn ogen steeds zwaarder worden en zak weg.

Plots is daar het piepje van een droger. De specialiste smeert me op dat moment royaal in met een lekker ruikende crème. Met een ferme zwiep gaat de stoel weer rechtop en zie ik sterretjes. De specialiste haalt een glas water voor me en zegt dat ze de droger gaat uitzetten.

Ik kijk eens om me heen. Er staat een vitrinekast met enkele producten. Het valt me op dat het er weinig zijn. Zou ze stoppen met de verkoop? Ik kan het me voorstellen, producten in een salon zijn harstikke duur. Ik gebruik gewoon Slakkencrème, vaak voor de helft van de prijs. Heerlijk, net als mijn moeder.

Ik begin me een beetje ongemakkelijk te voelen, het duurt nu wel erg lang. Ik laat me van de stoel afglijden en loop naar de balie waar een kleurige display mij ‘roept’. Ik pak de tester van de lipgloss, dit is precies de kleur waar ik al een tijdje naar op zoek ben.
He, daar is de schoonheidsspecialiste, ik hoor de droger nog steeds, wat vervelend dat ze die niet uitgezet heeft.

Het was me niet opgevallen dat er een hele rits aan producten uitgestald stond. Voor mij. Schoonmaakmiddelen, crèmes, serums, iets voor in de zon. Tjonge.
“Dit is wat je nodig hebt om het resultaat te bereiken van de foto’s”, beargumenteert de specialiste, “zal ik het in een tasje doen?” Ik schrik me een hoedje, dit gaat me een fortuin kosten en daar heb ik allemaal geen tijd voor. “Ik wil graag de lipgloss en doe maar de dagcrème om mee te beginnen” hoor ik mezelf zeggen. De specialiste kijkt blij. Pfff… gelukkig.

Trrr….trrrr…. Ik schrik wakker, het is mijn eigen droger. Ik kijk in de spiegel en bedenk dat na deze vreemde droom een behandeling geen overbodige luxe is. Ik ben maar bevoorrecht met mijn vak. En mijn huidverzorging… die komt niet van het Kruidvat!